کچکن
( شعری از زندیاد قهار #عاصی )
یل کچکن ( پنجشیر ) و اژدهای جهنم
یکی دره از دره هــــای بهـــشت به بر صخره بر سر هوای بهشــت
ز هندوکــــش آغــــاز میشد همی به کهــــــدامـــنان باز میشد همـــی
وز آن رود باری روان گشته بود که چرخ از زلالش جوان گشته بود
زمین را نه مانند آن گــــوشه یی فلک را نه همخوان آن نوشـــته یی
شکــوه از برو دوشش انگیخـــته شــــهامــت بـــه بالاش آویخـــــــته
مقام شهــــیدان خـــون جامـه ئی مقـــــر دلـــــــــیران شهنامــــه ئی
دیار اساطــــیریی عشق و جنگ مـــــزار بزرگان نامــــوس و ننگ
به کچکـــن مســـما شده نیک نام پـــر آوازه تا چین و تا روم و شــام
پلنگان افســـــانـــه ای مـــردمش سکــــندر چــه دارا و رســتم گمش
به فرهنگ فــردوسی و مولــوی به اعجـــــاز شهــنامـــــه و مثنـوی
نه مـــردی هما ورد مــــردان آن نه کــــــوهی هم آوای گــــردان آن
زر و ســـیم بر سینه اندوخــــــته قــــــبای ز مـــــرد به تن دوخــــته
ز خورشید و شمشیر بگداخــــته عــلم بر فــــراز ســـــر افـراخـــته
پــــر و بال جـــبریل آییــــنه اش ســـرود اهورا ســـــرو سیـنه اش
قضا رفته بود ودرآن مرز وبوم جهــــــنم بپا کـــــرد آشوب شـــوم
چـــنان که نفسهای مکـــــروه را دمانید مـــــرسنگ و مــــر کوه را
فــــرســــتاد آنسو یکی اژدهـــــا گـــرســنه به جــــان و تـن آن و لا
چنان اژدهایی که از ســـر به دم دهان بود و غارتگـــری یال و سم
نه سیرا بیش بود از خـــون خلق نه رحمیش بر حال محـــزون خلق
عنان سوی کچکن کشـید اژدهــا بــــرو دوش آفـت. ســـــرو پا بـلا
چـــنان قصد کــــرد اژدهای پلید کــــــه سازد هــــمه دره را نـاپدید
مکــــر دره را پهلــوان زاده بود قلــــــندر پســــر ســــرو آزاد بود
که از هیبتش مار مـــوری شدی که از همتش شهــر گـــوری شدی
به تن پــیل و بــا بـازوان آهنــین به ایــمان فلک با صـــلابت زمین
خداوند شمشیر و گـــرز و کمــر خـــداوند مــــیدان جنگ و هـــــنر
فـرا خواند مادر ورانزد خــویش کشـــــانید پهلـــوش نـــزدیک بیش
ببستش کمـــر را زجنگش بگفت سخن زین هنررنگ رنگش بگفت
بگفتش که ای تـاج فخــر ســرم بــــرو دست خــــالی نـیایی بـــرم
بـــــرو خصــــــم آبا بیت را ببین بمگــــذار از و نقش پا بـــر زمین
بـــرو تاکـــه شمشــیر داران راد بــــه نیکیت فـــــردا بیـــارند یــاد
تـــــرا بهــــر این روز زاییده ام بــرای چنین عــــرصه بگـزیده ام
جوان با فلاخن کمر بست ورفت ســــوی اژدهای ســـرا پا شــگفت
هـــمی مـــرد را اژدهــــا تا بدید تکانی بخود خورد و رنگش پــرید
چـــنان هیبت آلـــــوده می آمدش که پنداشــــتی که می آشـــامـــدش
غـــــرور کـــــوه و خشم آباییش بـــرون میزد از چشم غـــوغاییش
بخــــوان از جبینش حـدیث نبرد بـدیــدش تنــــاور از و بیم کـــــرد
ســـر راه رســـتم پســـــر دام چید خــــــیالی بزد خــام و رایی گــــزید
که اول به رنگــــی به دام آردش سپس خوار و زارش کـند بکشدش
چه، یا حیله هازخم کاری خورد دم تیغ نیــرنگ خــــوشــــتر بــرد
که نامردهاییش از این کـرده اند بدین ، شــیوه بسیار کین کـرده اند
یل از دو شمشیر بیــــرون کشید زبان عــــدالت پی خــــون کشـــید
بگفــتا به شمشیر کای یـــار من انیس شب و روز دشـــــوار مـــن
برونت بیاورده ام تــا کـــــه داد نگردد گــم از عــــالم و کــــم مباد
برونت بیاورده ام تــا ز حـــــق مگـــر تیره رایان بگـــیرد ســــبق
برونت بیاورده ام تــا به جـــای طـریقی کنم راست از عقل و رای
برونت بیاورده ام تــا خـــــــــدا به هنـــــگام گـــردد مرا رهنـــــما
مـــرا نیست چشم تماشــایی یی دل بیغـــم و خــــاطــــر آرایی یی
که نابود گــــردد دهــــم دره ام کـــه آتش فتد بـــر سـرو بر ره ام
بناگاه با حــــــیله اش اژدهـــــا بــــرآمـد ســـــر راه یل از دعــــا
صدا زد به یل اژدهــــای زبون کـــه تدبیر بهـــتر شـــود رهنمون
بیا تا بـــرایت امـــــانی دهـــــم به آینده گـــانت ضــــــمانی دهـــم
خــریدار گــــردم همه کچکـنت ده و دره و قـــلعــــه و مسکــــنت
بگـو قیمت کچکـــن خــویش را بگـــو بیع ان گـــــوهر خویش بها
دهت را بگو خـــانه ات را بگو بگـــو قیمــت دره را مــو به مـــو
سرو پات را سیم و زر میکـــنم تــــرا شاه این بـــوم و بـــر میکنم
چه میخواهی اززندگی جزشکوه و آنهم ازاین سنگــــزاران و کوه؟
چه با توت و تلخان بسر میبری غم دره شاخک به جان میخــــری
وگــــر نه ستانیــم آن را به زور همان به که خود می نیایی به گور
وگــــر نه ز چنگال ما هیچ کس نیـــــارد بـــــر آوردن یک نفـــس
بیندیش از ضــرب بازوی مــن میـــــامیــــــز با آتش خــــوی من
یلش گفت کاین دره راسنگ وخاک بخـــــونم بود نسبتی سخــــت پاک
زهــــرکه که نقشی گـزینی منم به هـــر صخره که جلوه بینـی منم
منم که روانــم به رگـــــهای ده منـــم کــــه تو بینی ســــرا پای ده
درخت بلوط و خــــــدنگش من اند همه گرگ و شیر و پلنگش من اند
عقاب ســـر دره و من یکـیست دراین جاسری گردوشد تن یکیست
اگر گرگ بینی و گــر روبهش بـه یک آبخــــور میفــــراید رهش
خودم کچکن خویشم و دره اش خــودم کوه کچکـن خودم زره اش
نه تنها بیان من است این چنین درخــــتان این دره گــــــوید همین
نیـــــم من دکاندار کاشــــانه ام نیـــــم من فـــــروشنده خــــانـه ام
همان به که ره چپ کنی زین وطن وگـــــر نه ســـلامت نبینی ز مــن
دل اژدها را خشـــونت کـــفاند بـــرایش تـــوان و تحـــمل نمـــاند
پی کشـــتن یل تپیدن گـــــرفت ســـــر حمله و ســـر بریدن گرفت
یل نامور خــــواند یا مام کـوه! امانـــم به زین گـــــــزند الشکــوه
همین گفت و ازجا پرید و بـزد به شمشـــــیر بر فـــــرق آن زادبد
دونیمش نمود و دوقاشش فکـند خمش کردش از قصه یی چون وچـند
* * *
بلی راد مردان چنین کـرده اند چنین با فـــــرومایه کین کـرده اند
خـــدا کم نســازد یلی را که او نمی افگــــند جان به چنگ عــــدو
خـــدا کم نسازد یکی تار موی ازآن کس که محفوظش است آبـروی
جـهــان باد و مردان داد آورش خـــداوند گاران شـــان و فـــــرش
